Məhərrəm ayının 10-cu günü |
Müəllif: Admin | Bölmə: Islam tarixi | Vaxt: 24-10-2015, 00:06 | Şərh sayı: (0) | Baxılıb: 541
Məhərrəm ayının 10-cu günü
1-İmam Hüseynin (ə) aşurası...
İmam Hüseynin (ə) münacatı...
Şəhidlər ağası, sübh vaxtı sübh namazını öz vəfalı əshabı ilə birgə qıldı.Sonra mübarək əllərini göyə tərəf qaldırıb belə münacat etdi: "Ey Allah! Çətiliklərdə həmişə mənim sığınacağım və ümüdimsən. Mənə nazil olan hər bəlada pənah və köməkçimsən. Ey Allah! Ürəyi sındıran, çarəsiz, dostu rahatsız edən, düşmənin tənəsinə səbəb olan ağrılı yaralardan sənə şikayət edirəm. Sənə ümid etmək, insanı başqasına ürək bağlamaqdan ehtiyacız edir. Bağlı qapıları aç, ümid rövzənələrin göstər! Bütün nemətlər və yaxşılıqlar Sənindir! Sən arzuların yeganə (son) məqsədisən (Əl-irşad, c. 2, səh. 96.)
İmam Hüseynin (ə) öz qoşununu nizama salması...
Şəhidlər ağası Həzrət Hüseyn (ə), sübh namazından sonra xeymələrin önünə gedib 32 süvari, 40 piyadadan ibarət qoşununu yerbə-yer etdi. Onları üç dəstəyə böldü. Zühəyr bin Qeyni sağ tərəfdə, Həbib inb Məzahiri sol tərəfdə duran dəstənin başçısı təyin etdi. Üçüncü dəstəni onların arasında qurmasını qərəra alıb özü də orta dəstənin sırasında durdu. Bayrağı, qardaşı həzrət Əbəlfəzl Əbbasa (ə) tapşırdı. (Əl-irşad, c. 2, səh. 95.)
İmam Hüseynin (ə) xütbəsi...
İmam Hüseyn (ə) həddindən artıq və çox çalışırdı ki, döyüşün və qan tökülməsinin qarşını ala bilsin. Daş qəlbləri yumşalsın və yatmış vicdanları oyansın deyə dəfələrlə düşmən ordusuna nəsihət edir və öyüd verirdi: "Ey camaat! Mənim sözümü eşidin və müharibəyə tələsməyin ki, qoy mənə vacib olanı və üzərimdə olan haqqınıza görə sizə moizə edim və məsələnin həqiqətni sizə deyim. İnsafa gəlsəniz səadətə çatacaqsız. Əks təqdirdə ədalət və insaf yolundan çıxmış olacaqsız. O zaman qərara gəldiyinizi yerinə yetirin və bizimlə döyüşün. Böyük Allah mənim ixitiyar sahibimdir. O Allah ki, Quranı nazil edib və xeyir əməl sahiblərinin ixtiyarı Onun əlindədir. Mənim əsil-nəsəbimi xatırlayın, görün ki, mən kiməm?! Özünüzə gəlin və özünüzü qınayın! Baxın, məni öldürmək və hörmətimi sındırmaq rəvadırmı?! Mən, Peyğəmbərinizin (s) qızının oğlu, onun canişini və əmisi oğlunun övladı deyiləmmi? O kəs ki, hamıdan öncə iman gətirib, Allah Rəsulunun (s) Onun tərəfindən gətirdiyini təsdiqlədi?! Şəhidlər ağası Həmzə mənim əmim deyilmi?! Cənnətə daxil olması üçün Allahın iki qanad verdiyi Cəfər Təyyar mənim əmim deyil?! Allahın Rəsulunun (s) mənim və qardaşım haqqında "bu iki nəfər, cənnət cavanlarının ağasıdır” deyə buyurduğunu bilmirsinizmi?! Sözümü qəbul etmir və sözümün düzlüyünə şübhə edirsinizsə, and olsun Allaha ki, Onun yalan danışanları düşmən saymasını bildiyim vaxtdan indiyə kimi heç zaman yalan danışmamışam. Sizin aranızda düzlükdə məşhur olanlar vardır ki, mənim sözlərimi təsdiqləyir. Cabir inb Əbdullah Ənsari, Əbu Səid Xidri, Səhl ibn Səd Ənsari, Səhl ibn Səd Saidi, Zeyd ibn Ərqəm və Ənəs ibn Malikdən soruşun ki, Allahın Rəsulundan (s) eşitdiklərini danışsınlar və mənim sözümün düzlüyü sizin üçün sabit olsun. Bu şahidlik mənim qanımı tökmənizin qarşısını almazmı?! (Biharül-ənvar, c.45, səh. 6)
Döyüşün başalanması...
Ömər ibn Səd, imam Hüseynin (ə) qoşununa yaxınlaşdı. Oxu kamana qoyub o həzrətin qoşununa tərəf atdı və dedi: "Hamınız Übeydullah ibn Ziyadın yanında şahidlik edərsiniz ki, ilk olaraq mən, onlara tərəf ox atdım.” Beləliklə rəsmi şəkildə döyüş başladı. İmamın (ə) əshabından hər biri qeyri-bərabər döyüşdə düşmən qüvvəsindən eyni anda 10-larla şəxslə və ya təkbətək döyüşə qoşuldu. İmamın(ə) dostlarının halında heç bir qorxu və şübhə görünmürdü. Onların belə bir etiqada sahib halda döyüşkənlik ruhiyyəsinə malik olması düşmənin belini sındırırdı. Öncədən belə düşünürüdülər ki, imam Hüseynin (ə) qoşunu elə döyüşün əvvəlində məğlub olacaq. Lakin döyüş başladıqdan sonra anladılar ki, iman və əqidə ilə möhkəmlənmiş bir qala ilə üzləşiblər və onları məğlub etmək asan iş deyil. İmam Hüseynin (ə) köməkçiləri aşura gününün sübhündən əsrədək döyüşə davam etdilər. Axırıncı damla qanlarınadək imam Hüseynin (ə) müdafiəsi üçün canfəşanlıq edirdilər. Onlardan Həbib ibn Məzahir, Müslim ibn Ovsəcə, Hürr ibn Yəzid Riyahi, Zöhəyr ibn Qeyn, Hafe ibn Həlal, Bürəyr ibn Xəzir, Əbbas ibn Əbi Şəbibi və 10- larla qəhrəmanlıq və mərdlik nümunəsini saymaq olar.
Aşura gününün zöhr namazı...
Zöhr namazının vaxtı gəlib çatdıqda Əbu Səmamə Soydavi imam Hüseynə (ə) ərz etdi: " Ey Əba Əbdillah, qurbanın olum, bu dəstə bizə yaxınlaşıb. And olsun Allaha ki, mən sizdən tez şəhid olmalıyam. İstəyirəm ki, sizinlə namaz qıldıqdan sonra Alllahla görüşüm!” O həzrət başanı səmaya qaldırıb, buyurdu: Namazı xatırlatdın, Allah səni namaz qılanlardan qərar versin.” O zaman, Zühəyr ibn Qeyn və Səid ibn Əbdullaha göstəriş verdi ki, onların namaz qılması üçün o həzrətin önündə dursunlar. İmam (ə), köməkçilərinin yarıısı ilə birlikdə "xövf” namazı qıldı. ("Yənabiül-məvəddə”, c.3, səh. 70, - "Biharül-ənvar”, c.45, səh. 21).
Bəni Haşimin şəhadəti...
İmam Hüseynin (ə) köməkçilərinin bəzi hissəsi bir-bir, misilsiz və qəhrəmanasına mübarizə edib şəhadət dərəcəsinə yetişdikdən sonra digər hissədəki səhabələrdə imamət məqamının müdafiəsi uğrunda fədakarlıq göstərməyə başladılar.
Kərbəla səhrasının səqqası - həzrət Əbülfəzl Əbbas (ə)...
Həzrət Əbbas (ə) Ümmül-Bəninin (ə.s) böyük övladı, Əmirəlmömininin (ə) dördüncü oğludur. Künyəsi Əbulqasim, ləqəbi Səqqa, imam Hüseyn qoşununun (ə) ələmdarıdır. Gözəl görünüşlü olduğu üçün ona "Qəməri-Bəni-Haşimin” (Bəni-Haşimin Ayı) deyirdilər. Qədd-qaməti o qədər uca idi ki , ata mindiyi zaman mübarək ayağı yerə çatırdı. (Məqatilul talibin, səh. 90- Biharül-ənvar, c. 45, səh. 39). O həzrətin bərəkəti ömrü 34 il çəkdi. Məsumlardan beş şəxsin müasiri oldu. İmam Sadiq (ə) buyurub: Əmim Əbbasın (ə) nüfuzlu bəsirəti və möhkəm imanı var idi. İmam Hüseynin (ə) kənarında gözəl şəkildə mübarizə edib şəhadətə çatdı. (Məqatilultalibin, səh. 90- Biharül-ənvar, c. 45, səh. 39). Rəvayətdə vardır ki, həzrət Əbbas(ə) imam Hüseynin (ə) məzlumluğunu görüb özünü onun hüzununa çatdırıb ərz etdi: "Meydana getmək üçün mənə icazə verirsənmi?!” İmam(ə) bu sözü eşitdikdən sonra bərk ağladı və buyurdu: "Ey qardaş, sən mənim bayraqdarımsan!” Ərz etdi: Ürəyim sıxılır və dünyadan yorulmuşam. İstiyirəm ki, bu münafiqlərlə döyüşəm.” İmam(ə) buyurdu: "Bir haldaki meydana getməyi qərara almısan, öncə bu kiçiklər(uşaqlar) üçün bir az su gətir.” O zaman Bəni-Haşimin Qəməri atına mindi, tuluq və nizəsini götürüb Fərata tərəf yola düşdü. Ömər ibn Sədin dörd min oxçusu, Fərat çayının şəttinin ətrafını sarıb qoruyurdu. Ona tərəf ox atmağa başladırlar. O şücaət nümunəsi, şir kimi düşmən ordusunun sıralarını yarıb düşməndən yetmiş nəfəri öldürdü. Düşmən ordusu həzrət Əbbasın (ə) şücaəti qarşısında çarəsiz qalıb nə edəcəyini bilmirdi. Ətrafa dağılışmağa başladılar. O, fərata çatdığı vaxt bir qədər su içmək istədi. Sudan bir ovuc götürdü. Amma imam (ə) və onun əhlibeytini xatırlayıb suyu çaya tökdü. Tuluğu doldurub suzuz dodaqlarla Fəratdan uzaqlaşdı. Ömər ibn Sədin ordusu hər tərəfdən yolu bağlayıb onu mühasirəyə aldılar. Heç zaman heç nədən çəkinməyən Əbbas (ə) qorxmazlıqda misilsiz idi. Sürətlə onlara hücum etdi. Öz yoluna davam edirdi ki, qəfildən Nofəl Əzrəq onun sol qolunu kəsib ayırdı. Tuluğu sağ tərəfə ötürdü. Yenə də o məlun ona tərəf hücum etdi və sağ qolunu da kəsib ayırdı. (başqa bir rəvayət görə Həkim ibn Tufeyl məlun, bir ağacın arxasında gizlənib Bəni-Haşim Qəmərinin (ə) qolunu kəsdi. Əbbas tuluqu sinəsinə yapışdırdı. Onun möhmək dişinə sıxdı. Birdən bir ox tuluğa dəydi və onun suyu töküldü. Sonra onun sinəsinə və gözünə ox vurdular. Digər rəvayətə əsasən isə bir məlun o həzrətin mübarək sinəsinə nizə vurdu və o atın üstündən yerə düşdü. O zaman Əbbas(ə) qardaşını səslədi. İmam(ə) yubanmadan ata minib özünü həzrət Əbbasa yetirdi. Onun yaralardan parça-parça olmuş bədəninin yanında şiddələ ağladı və buyurdu: "İndi belim sındı. Çarəsiz qaldım. O zaman həzrət Əbbas (ə) canını Yaradana təslim etdi, Başdan-başa eşq, mərifət və fədakarlıqla dolu olan ruhu Canana tərəf qanad çaldı. (Məqtəlül-Hüseyn (ə), məqrəm: səh. 282- Təzəllümi-Zəhra (ə) səh. 120)
Sonuncu vida...
İmam Hüseynin (ə) yaxınları və köməkçiləri şəhid olandan sonra, o, tək-tənha Ömər ibn Sədin qoşununun önündə "Həl mən nasirun yənsuruni” (mənə bir kömək edən yoxdur?) deyə fəryad etdi ki, bəlkə ürəyi oyaq bir müsəlman küfr ordusuna qarşı onun köməyinə gəlsin. O qəlbi kor olmuşların heç biri cavab vermədi. İmam (ə) öz əhli-beyti (ə) ilə sonuncu dəfə vidalaşmaq üçün xeymələrə gəldi. Onlar xeymələrdən çölə çıxıb həzrətin ətrafına yığışdılar. İmam(ə) onları səbrə çağırıb buyurdu: "Çətinliyə hazır olun və bilin ki, Allah taala sizi qoruyur. Tezliklə sizi düşmənlərin şərrindən qurtaracaq. Sizin axrınız xeyirə, düşmənlərinizi isə müxtəlif bəlalara salacaq.” (Nəfsulməhmum, səh. 355). Qadın və qızların şivəni, ağlamaq səsləri ucalmışdı və imam(ə) kimə təsəlli verirdisə həmin şəxs bir qədər sakit olurdu.
Şəhidlər rəhbəri həzrət Əba Əbdillahil Hüseynin (ə) şəhadəti...
İmam Hüseyn (ə) bütün Əhli-beyt və əshabını itirdiyi halda Ömər ibn Sədin qoşunu qarşısında tək-tənha qalmışdı. Onlara sonuncu dəfə nəsihət etdikdən sonra özünü şəhadətə hazır etdi. Öncə döyüşmək üçün onlardan mübariz tələb etdi. Allah şirinin övladı qarşısına kim çıxırdısa həlak olub torpağa düşürdü. Beləliklə düşmənin çox sayda güclü pəhləvan döyüşçüləri məhv oldu. Ondan sonra meydana gəlmək üçün heç bir kəsdə cürət qalmamışdı. Bəziləri yazır: İmam Hüseyn (ə) düşmən ordusudan min doqquz yüz əlli nəfəri qətlə yetirdi. Nəhayət Ömər ibn Səd fəryad çəkdi: "Vay olsun sizə! Bilirsiniz ki, kimlə döyüşürsünüz? (Haza ibnu qəttalil-ərəb). Bu, ərəbləri öldürən Əli ibn Əbu Talibin övladıdır.” Sonra göstəriş verdi ki, imamı (ə) hər tərəfdən mühasirəyə alıb ona hücum etsinlər. ("Müntəhayül-əmal”, beşinci bölüm, üçüncü məsələ, səh. 541). İmam(ə) qəzəbli bir şir kimi onlara hücum edir və hər hücumda onlardan bir çoxunu öldürürdü. İsti hava və çox susuz halda mübarizə etmək həzrətin taqətini azaltmışdı. İstirahət etmək üçün bir an dayanmışdı ki, qəfildən bir daş mübarək alnına dəydi. İlahi bərəkət və nur dolu üzündən qanı təmizləmək üçün öz paltarını götürdü. O zaman bir üç başlı dəmir və zəhərli ox həzrətin mübarək sinəsinə batdı. İmam(ə) oxu çıxartdı. Sinəsindən axan qanın altına əlini tutdu, qanı səmaya səpdi və o qandan bir damcı da yerə düşmədi. Yenə də mübarək əlini o qanla doldurub öz üzünə sürtdü və buyurdu: "Cəddim Rəsulullahla (s) belə görüşüm və deyim ki, məni filan və filan şəxs öldürdü.” ("Məqtəli-xarəzmi”, c. 2, səh. 39- "Biharül-ənvar”, c.45. səh. 53). Sonra Ömər ibn Sədin ordusu hər tərəfdən imama (ə) ox və nizələr atdılar. Deyirlər ki, həzrətə o qədər ox dəydi ki, onun zirehi oxlarla doldu. Bütün o oxlar, həzrətə öndən dəymişdi. (Mənaqibi-Ali- Əbi Talib (ə), c. 4, səh. 111). Saleh ibn Vəhəb Mozni, imamın (ə) mübarək böyrünə nizə vurdu. Onun təsiridən həzrət atdan yerə yıxıldı, üzünün sağ tərəfi üstə yerə düşdü və buyurdu: "Bismillahi və billahi və əla milləti rəsulillah” . Bəziləri yazır: İmamın(ə) pak bədəni, (nisbətən çox) bir müddət Kərbəla torpağında idi. O həzrət öz qanına boyanıb , yerdə (çapalayırdı) dolanırdı. Lakin heç kəsin ona yaxınlaşmağa cürəti yox idi.(Kamil ibn Əsir, c.4, səh. 78). İmam (ə), son anlarında Rəbbinə belə münacat edirdi: ("Səbrən əla qəzaik, ya Rəbbi, la ilahə illa sivak, ya Ğiyasəl-müstəğisin!” Məqtəlül-Hüseyn (ə) ) Bu anda, Şümür öz qoşununa fəryad edib dedi ki, "nə gözləyirsiniz, nə üçün Hüseynin işini bitirmirsiniz?!”
Xeymələrin qarət olunması...
Ömər ibn Sədin qoşunu, imam Hüseynin (ə) şəhadətindən sonra, o həzrətin xeymələrinə hücum etdilər. Onlar bu işdə bir-birləri ilə yarışır və xeymələrdə olan hər bir şeyi yağmalayırdılar. Hətta Əhli-beytin (ə) məqamına ehtiram etməyib onların zinət əşyasını, paltar və çarıdırını da zorla alırdılar. Sonra xeymələrə od vurdular. O dəhşət zamanı uşaqlar və qadınlar xeymələrdən çölə çıxdılar. Canlarını qorumaq üçün qızmar və tikanla dolu səhrada dörd tərəfə qaçırmağa başladılar...("Lühuf”, səh. 180, -"Biharül-ənvar”, c.45, səh. 57).
Oxşar Xəbərlər:
İnformasiya
Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Şərhlər