İmam Zamanla (ə.f) görüşənlər « Altıncı görüş » |
Müəllif: Admin | Bölmə: Məqalələr | Vaxt: 13-05-2016, 19:35 | Şərh sayı: (0) | Baxılıb: 260
İmam Zamanla (ə.f) görüşənlər « Altıncı görüş »
Məşhəd camaatı hacı şeyx Namazidən məşhur bir əhvalat nəql edirlər ki, onun özü isə hadisəni belə söyləyir:"Bir vaxtlar Məşhəd əhalisindən bir dəstə camaatı karvanbaşı olaraq Kə`bənin ziyarətinə aparırdım. O vaxtlar isə Nəcəf-Əşrəfin yolu quraqlıq, qumlu səhralardan keçirdi. Asfalt və ya daş döşənmiş yollar isə ümumiyyətlə, yox idi. Yolun istiqamətini isə yalnız bələdçilər təpələrin və bə`zi əlamətlərin vasitəsilə müəyyən edə bilirdi. Bizim isə su və yanacaq baxımından kifayət qədər ehtiyatımız var idi, hətta maşını növbə ilə iki sürücü idarə edirdi. Müsafirlər də özləri ilə kifayət qədər yol azuqəsi götürmüşdülər. Beləcə, yolumuza davam edirdik. Sürücülərdən biri çox da təqvalı adam deyildi və o gün günortadan sonra sükan arxasında da elə özü oturmuşdu. Günəş batana yaxın ona yaxınlaşıb dedim: Qaş qaralır, gecəni elə burada qalıb səhər arxayın yolumuza davam edərik. Amma o, bizə fikir verməyib yoluna davam etməyə başladı. Hava qaraldıqdan sonra da bir az yoluna davam edib birdən dayandı və bizə tərəf çevrilib dedi: Bundan o tərəfə yol mə`lum deyil. Biz də maşından düşüb elə oradaca gecələməli olduq. Səhər açıldıqda baxıb gördük ki, yol tamamilə itib. Hətta külək qumlarla gəldiyimiz yoldakı maşının təkər izlərini də doldurub yoxa çıxarmışdı.
Vəziyyəti belə gördükdə, müsafirlərdən maşına minmələrini istədim. Sonra üzümü sürücüyə tutub dedim: Hər dörd tərəfə, altmış kilometr şimala, altmış kilometr cənuba, altmış kilometr şərqə, altmış kilometr də qərbə gedib yolu tapmalıyıq. Sürücü də xahişimi qəbul edib maşını işə saldı. O gün quru və otsuz-ələfsiz səhrada işimiz bundan ibarət oldu, amma yolu tapa bilmədik. Yenə axşam orada gecələməli olduq. Amma mən çox pərişan idim. İkinci gün də nə qədər etsək də, yenə də yolu tapa bilmədik. Bu müddət ərzində xeyli yol qət etdiyimizdən yanacaq da qurtarmaq üzrə idi. Günəş qürub edənə yaxın yanacaq tamamilə qurtardı. Su da müsafirlər arasında bölünür və o da qurtarmaq üzrə idi. O gecə Allahın qapasını döyüb xeyli ah-nalə etdik, səhərə yaxın suyumuz qurtardıqda hamımız çox əziyyət çəkir, ölümlə üzbəüz dayanmışdıq. Yenə də üzümü müsafirlərə tutub dedim: Gəlin nəzr edək ki, əgər Allah bizə bu çöllü biyabandan nicat versə, vətənimizə qayıtdıqda hər nəyimiz varsa Allah yolunda ehsan edək. Müsafirlər hamılıqla təklifimi qəbul edib özlərini qəza və qədərə təslim etdilər.
Səhər oldu. Saat doqquz radələri idi ki, hava yavaş-yavaş qızmağa başlayırdı. Susuzluğa taqəti olmayan müsafirlərin bə`ziləri hətta az qalmışdılar ki, susuzluqdan dünyalarını dəyişsinlər. Bunun üçün də mən son dərəcə iztirab içində idim. Yerimdən qalxıb müsafirlərdən bir qədər aralandım. Külək yaxınlıqda qumu bir yerə toplayıb kiçik bir təpəcik yaratmışdı. Həmin təpənin arxasına keçib uca səslə fəryad etdim: Ya Əba Salihəl Məhdi, ədrikni! Ya Sahibəzzaman, ədrikni! Ya höccətəbnəl Həsənil Əskəri, ədrikni! (Ey Əba-Salihəl Mehdi, dadımıza çat! Ey Sahibəzzaman, dadımıza çat! Ey Höccət ibn Həsən Əsgəri, dadımıza çat!) Başımı aşağı dikib göz yaşları axıtdım ki, birdən ayaq səsləri eşidildi. Başımı qaldırdıqda, ərəb qiyafəsində bir kişi gördüm. O, dəvələrin yüyənlərini əlində tutub keçib getmək istəyirdi. Üzümü tutub dedim: Qardaş, biz yolumuzu azmışıq, xahiş edirəm bizə yol göstər. O, dəvələri oturdub mənə yaxınlaşdı və salam verdi. Mən də salamına cavab verdim. O isə adımı çəkib dedi: Şeyx İsmayıl! Nigaran olma, mən sizə yolu göstərəcəyəm. Sonra məni təpənin o biri tərəfinə aparıb dedi: Bax, bu tərəfdən gedərsiniz, qabağınıza iki dağ çıxacaq. Onların arasından keçib, sağ tərəfə dönüb düz gedəcəksiniz və gün batana yaxın yola çıxacaqsınız. Dedim: Biz yenə də yolu itirəcəyik. Bunu deyib cibimdən Qur`anı çıxarıb dedim: Sizi and verirəm bu Qur`ana, bizi özünüz yola çıxarın. Çox israr etdim və dəfələrlə yolu göstərməsinə and verdim. Nəhayət, razılaşıb dedi: Yaxşı, hamınız minin maşına, sonra üzünü təqvalı sürücüyə tutub dedi: Sükanın arxasında sən otur. Özü isə sürücünün yanında əyləşdi. Mən də onun yanında oturdum. Yə`ni maşının qabağında üç oturacaq var idi, onlardan birində sürücü, ikisində də biz oturduq. Bilmirəm sevindiyimizdən və ya başımız qarışdığından kimsənin yadına düşmürdü ki, maşının yanacağı hələ əvvəlki gecə tamamilə qurtarmışdı. Bir-iki saat yol getdikdən sonra həmin şəxs günorta namazını qılmaq üçün sürücüdən maşını saxlamağı istədi. Hamı maşından düşdü, onun özü də düşdüb yaxınlıqdakı bulaqda dəstəmaz aldı. Biz də həmin bulaqdan su içib dəstəmaz aldıq. Sonra kənara çəkilib namaz qılmağa başladı, mənə də camaatla birgə namaz qılmağı tapşırdı. Namazımı qurtarıb əl-üzümüzü yuduqdan sonra buyurdu: İndi isə maşına minin, çünki xeyli yol getməliyik. Hamı maşına mindi və yola düşdük. Bir qədər gedəndən sonra dediyi kimi, iki dağa rast gəldik və onların arasından ötüb keçdik. Sonra o sürücüyə dedi: İndi isə sağ tərəfə dön və beləcə, düz gedək.
Gün batana yaxın əsas yola çatdıq. O yolda bizimlə fars dilində danışırdı. Hərdən məndən Məşhəd alimləri barədə də soruşur və onlardan bə`ziləri barədə danışmağımı istəyirdi və dinlədikcə deyirdi: Filan şəxsin yaxşı gələcəyi var. Yolda ona dedim: Biz nəzir etmişik ki, əgər Allah-təala bizə nicat versə, vətənimizə qayıtdıqdan sonra bütün var-dövlətimizi Onun yolunda ehsan edək. Buyurdu: Bu nəzirə əməl etmək lazım deyil.
Nəhayət, əsas yola çatdıqda hamı sevincək maşından yerə düşdü və mən müsafirləri bir yerə yığıb dedim: Nə qədər pulunuz varsa, verin bu ərəbə ki, bizim üçün çox zəhmət çəkdi, hətta dəvələrini çöldə buraxıb bizimlə gəldi. Birdən, müsafirlər və mən özüm sanki yuxudan ayıldıq. Müsafirlər bir-birinə dedilər: Doğrudan bu şəxs kimdir? O, dəvələrinin yanına necə qayıdacaq? Onlardan biri dedi: O, çöldə dəvələrini bir adama tapşırmışdımı? Başqa birisi dedi: Axı maşının yanacağı qurtarmışdı, yarım günlük yolu necə gələ bildik? Tələm-tələsik, hamılıqla həmin ərəbin ardınca yürüməyə başladıq. Amma o, artıq getmişdi, ondan nə bir əsər var idi, nə də bir əlamət. O, bizi ayrılıq dərdinə mübtəla etdi. Biz sonradan başa düşdük ki, bir gün İmam Zaman (ə)-ın xidmətində olduq, amma onu tanıya bilmədik.
Bu əhvalatdan belə anlayırıq ki, İmam Mehdi (ə)-ın nişanələrindən biri də "təkvini qanunauyğunluq”ların hamısı o həzrətin əlindədir və hər zaman, harada olur-olsun ona təvəssül edənlərə özünü göstərir və onların dadına çatır. "Amma, əgər yolçu qapını döyməzsə, bu isə artıq ev sahibinin təqsiri deyildir.”
Oxşar Xəbərlər:
İnformasiya
Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Qonaq qrupunda olanlar istifadəçilər bu xəbərə şərh əlavə edə bilməz.
Şərhlər